Η Εριέττα Κούρκουλου αποκαλύπτει: «Ήταν μεγάλο μάθημα το ξύλο που έφαγα». Διάβασε τις νέες της δηλώσεις.
Το κορίτσι αυτό ξεχωρίζει όχι μόνο για την ωραία του καρδιά και τη φυσική του ομορφιά αλλά και για όλο αυτό το έργο που πράττει τα τελευταία χρόνια με τα αδέσποτα. Η Εριέττα Κούρκουλου ως νέα μαμά και ως μια γυναίκα που θέλει να αφουγκράζεται τις ανάγκες της κοινωνίας και να ακολουθεί τις τάσεις, δημιούργησε ένα δικό της series podcast. Μέσα από τα δικά της podcast θα μαθαίνουμε τη ζωή, τα σχέδια ή τις απόψεις της.
Στο πρώτο επεισόδιο λοιπόν των podcast αυτών, με τίτλο “Εγώ, η Εριέττα”, η κόρη της Μαριάννας Λάτση και του αείμνηστου Νίκου Κούρκουλου θέλησε να μιλήσει για τα επιχειρηματικά της σχέδια και πιο συγκεκριμένα για το πώς ξεκίνησαν όλα. Πιο αναλυτικά, η Εριέττα Κούρκουλου αποκάλυψε πώς ασχολήθηκε με τη φιλοζωία ιδρύοντας το “Save a Greek Stray”, λέγοντας μεταξύ άλλων πως στην αρχή «έφαγε πολύ ξύλο.»
«Είμαι μαμά, αυτός είναι ο πιο σημαντικός ρόλος της ζωής μου αυτή την περίοδο, είμαι σύζυγος εξίσου σημαντικός ρόλος. Είμαι γνωστή για τον φιλοζωικό μου ρόλο, τον βιγκανισμό και τον φιλανθρωπικό μου έργο, ελπίζω.»
«Μεγάλωσα, καθώς ξέρετε σε μια πολύ προνομιακή θέση με δύο πολύ βαριά επίθετα, τα οποία ήταν μεγάλο βάρος, καθώς μεγάλωνα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μεγαλώσω τα πρώτα χρόνια σε ένα αρκετά έως πολύ προστατευμένο περιβάλλον που δεν υπήρχαν άσχημα πράγματα και ο κόσμος δεν υπέφερε. Η δική μου πρώτη επαφή με την ασχήμια του κόσμου ήρθε όταν γυρνούσα από το νηπιαγωγείο και αντίκρισα ένα σκοτωμένο σκύλο. Με σόκαρε, με μπέρδεψε, δεν μπορούσα να καταλάβω πως βρέθηκε εκεί. Γύρισα σπίτι με δεκάδες ερωτήσεις πώς έγινε αυτό. Από εκείνη την μέρα άλλαξα ως άνθρωπο.»
«Όταν ίδρυσα το “Save a Greek Stray” και βγήκε αυτή η προσπάθεια προς τα έξω έφαγα πολύ ξύλο. Ήταν μεγάλο μάθημα το ξύλο που έφαγα. Το ξύλο ήταν στην μορφή ότι ενώ εγώ έκανα κάτι από την καρδιά μου, το οποίο πίστευα αυτό μεταφράστηκε ως ότι είμαι πλουσιόπαιδο και δεν έχω τι να κάνω με τον χρόνο μου και κάνω κοινωφελείς σκοπούς για να βοηθήσω το image της οικογένειας. Είναι προφανές ότι κανείς δεν ξέρει τους γονείς μου και την οικογένειά μου. Το 2009 το να ενδιαφέρεσαι για τα ζώα ήταν ταμπού.», σημείωσε η Εριέττα Κούρκουλου.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Η ίδια στον προσωπικό της λογαριασμό θέλοντας να αποκαλύψει το νέο της αυτό βήμα έγραψε:
πώς θα ήταν η ζωή μας αν όλοι μας δίναμε λίγο περισσότερη σημασία στα σημαντικά πράγματα γύρω μας; Αν δείχναμε λίγο περισσότερη κατανόηση; Λίγο περισσότερη καλοσύνη; Λίγο περισσότερη αγάπη;
Σε αυτά τα podcasts η Εριέττα συνομιλεί με ανθρώπους της διπλανής πόρτας, που προσπαθούν καθημερινά – με τον δικό τους τρόπο ο καθένας – να κάνουν τον κόσμο που ζούμε λίγο καλύτερο. Κοιτώντας πάντα το αύριο με αισιοδοξία, ο σκοπός αυτών των ηχογραφήσεων είναι να ακουστούν θέματα για τα οποία δεν έχουμε συνηθίσει να μιλάμε ανοιχτά και ιστορίες με τις οποίες ταυτιζόμαστε.
Εριέττα Κούρκουλου: Όλα όσα έγραψε για το θάνατο του μωρού στην Άρτα
Η Εριέττα Κούρκουλου θέλησε να κάνει ένα σχόλιο για την τραγική υπόθεση όπου πατέρας ξέχασε μέσα στο αυτοκίνητό του -για οκτώ ολόκληρες ώρες-, το 5 μηνών παιδί του με αποτέλεσμα να χάσει τη ζωή του. Αναφέρθηκε, λοιπόν, στους γονείς στην Άρτα σημειώνοντας πως ήταν “χαμένοι από χέρι” αφού δεν είχαν καμία βοήθεια και υποστήριξη από το κράτος. Η ίδια μάλιστα τόνισε πως το ωφέλιμο δεν είναι να κατηγορήσουμε τον πατέρα αλλά να εστιάσουμε στο πραγματικό πρόβλημα που οδήγησε στο τραγικό αυτό γεγονός.
«Πήρε χρόνο…
Πήρε χρόνο ακόμα και για εμένα να καταλάβω ότι είναι δικός μου –
Πήρε χρόνο για εμένα που τον είχα στην κοιλιά μου 9 μήνες, που του μιλούσα και του διάβαζα παραμύθια, που τον ένιωθα να στριφογυρίζει μέσα μου και καταλάβαινα πότε είχε λόξιγκα καιρό πριν τον πάρω αγκαλιά.
Για τον πατέρα του πήρε περισσότερο χρόνο η συνειδητοποίηση ότι έγινε μπαμπάς. Χρειάστηκε να αναπτύξει πρώτα μια στοιχειώδη επικοινωνία με το μωρό μας.
Πήρε χρόνο, αλλά είχαμε χρόνο.
Εγώ είχα τον χρόνο να καθίσω σπίτι και την δυνατότητα να τον παίρνω μαζί μου στην δουλειά.
Ο Βύρων είχε τον χρόνο να χτίσει σταδιακά την σχέση του λίγες ώρες κάθε μέρα μετά το γραφείο, γιατί δεν είχε χίλιες άλλες υποχρεώσεις στο σπίτι.
Είχαμε την πολυτέλεια του χρόνου που χρειαζόταν για να γίνουμε γονείς και να γίνουμε καλοί γονείς, όμως οι άνθρωποι που θρηνούν τον χαμό του παιδιού τους σήμερα, δεν είχαν χρόνο. Δεν είχαν βοήθεια. Δεν είχαν την υποστήριξη που δικαιούνταν από το κράτος.
Ήταν χαμένοι από χέρι…
Μπορούμε να καταδικάσουμε τον μπαμπά που έκανε το λάθος, αλλά θα ήταν πιο ωφέλιμο να εστιάσουμε στο πραγματικό πρόβλημα που τον οδήγησε εκεί, για να μην ξαναγίνει κάτι αντίστοιχο.», έγραψε η Εριέττα Κούρκουλου Λάτση στη λεζάντα της φωτογραφίας του γιου της που δημοσίευσε.
Εριέττα Κούρκουλου: «Με έπνιγαν οι σκέψεις μου…»
Η Εριέττα Κούρκουλου συνηθίζει να συνοδεύει τις φωτογραφίες της στα social media με διάφορες ιστορίες. Κάθε της ποστ αποτελεί και ένα κομμάτι της ψυχής ή του μυαλού της. Σαν να γράφει το δικό της ημερολόγιο που μέσα από τις λέξεις της θέλει να περάσει τα δικά της μηνύματα για την κοινωνία που ζούμε.
Αυτή τη φορά θέλησε να μοιραστεί με τους followers της στο Instagram τον λόγο που έμεινε ξάγρυπνη όλο το βράδυ και τις ανησυχίες της.
Συγκεκριμένα, μέσα από μία μακροσκελή ανάρτηση είπε αρχικά: «Υπάρχουν μέρες που αισθάνομαι παντοδύναμη! Μέρες που είμαι πεπεισμένη ότι θα καταφέρω να αλλάξω τον κόσμο. Υπάρχουν όμως και νύχτες όπως η χθεσινή – Μια από τις λίγες που ενώ ο Νίκος κοιμόταν σαν πουλάκι δίπλα μου, εγώ έμεινα ξάγρυπνη.»
«Με έπνιγαν οι σκέψεις μου… η απελπισία για τον κόσμο στον οποίο μεγαλώνω το παιδί μου και την άρνηση των ανθρώπων να βγάλουν τις παρωπίδες και να εξελιχθούν…Χθες το βράδυ βρέθηκα να αμφισβητώ τον εαυτό μου και να υποβιβάζω όλα αυτά που θεωρούσα ότι έχω καταφέρει στα σχεδόν 30 χρόνια ζωής μου. “Εδώ δεν μπορείς να πείσεις τους δικούς σου ανθρώπους” έλεγε η κακή φωνούλα στο κεφάλι μου…», συνέχισε.
«Και μετά θυμήθηκα ότι δεν έχει να κάνει με εμένα αυτός ο αγώνας. Εγώ είμαι η δυνατή… τα έχω σχεδόν όλα λυμένα. Ο αγώνας μου είναι για αυτούς που δεν έχουν ούτε τα βασικά. Είναι για τα παιδιά που θα κοιμηθούν με άδειο στομάχι και τις μαμάδες που αισθάνονται υπεύθυνες για αυτό. Είναι για τις γυναίκες που αντιμετωπίζονται σαν εγκληματίες από επιτροπή του ΕΟΠΥΥ που εγκρίνει την παροχή των φαρμάκων της εξωσωματικής. Είναι για τις δυο μαμάδες, εκ των οποίων η μια δεν αναγνωρίζεται από το κράτος σαν κηδεμόνας, ή συγγενής πρώτου βαθμού του παιδιού ΤΗΣ».
Τέλος, η Εριέττα ολοκλήρωσε λέγοντας: «Είναι για τα ζώα… όλες αυτές τις ψυχές τις οποίες επιμένουμε να βλέπουμε σαν συστατικά μιας συνταγής – ο Θεός να μας προστατεύσει εάν υπάρχει μετενσάρκωση και έχουμε την ατυχία να γυρίσουμε εδώ ως αγελάδες ή γουρούνια, γιατί ειλικρινά αυτό μας αξίζει. Ο αγώνας μου δεν είναι για εμένα, είναι για όλους αυτούς των οποίων η κοινωνία μας πνίγει τις φωνές και τα ουρλιαχτά. Μόλις το θυμάμαι αυτό σηκώνομαι από το κρεβάτι, διώχνω τις κακές σκέψεις και συνεχίζω. Για αυτούς, για εμένα… γιατί “αυτοί” είμαι “εγώ” γιατί είμαστε όλοι ένα».
