Η Δέσποινα Βανδή έδωσε μια νέα συνέντευξη και «απάντησε» σε όσους την κατακρίνουν για τη σχέση της με τον Βασίλη Μπισμπίκη.
Οι δυο τους έχουν δεχθεί αρκετές κριτικές τον τελευταίο καιρό για τον τρόπο που εκδηλώνουν τον έρωτά τους. Ο Βασίλης Μπισμπίκης και η Δέσποινα Βανδή ζουν κατά βάθος τον έρωτα που θα θέλαμε πολύ και ίσως αυτός είναι ένας από τους λόγους που πολλοί σχολιάζουν αρνητικά τη σχέση τους. Ερωτεύτηκαν, στην αρχή δεν θέλησαν να το αποκαλύψουν και τώρα είναι εδώ πανέτοιμοι να δώσουν μαθήματα αυθορμητισμού.
Η Δέσποινα Βανδή παραχώρησε μια απολαυστική συνέντευξη στην Εβελίνα Νικόλιζα και τον Παναγιώτη Ραφαηλίδη για την εκπομπή “Καλύτερα δε γίνεται”. Η δημοφιλής τραγουδίστρια μίλησε για το “restart” που έκανε στην ζωή της τόσο προσωπικά όσο και επαγγελματικά.
“Τον Μαίο θα τελειώσουμε από το “Έναστρον”. Ήταν πολύ ωραία συνεργασία με τις MΕΛΙSSES. Η αγαπημένη μου στιγμή στο πρόσωπα είναι η έναρξη και η πρώτη στιγμή που βγαίνουμε με τον Χρήστο Μάστορα με το “Γεια”” είπε για την φετινή μουσική συνεργασία της με το συγκρότημα η Δέσποινα Βανδή.
Στην συνέχεια, αναφέρθηκε στο νέο της τραγούδι με τους “Kings”, που ήταν μια έκπληξη, λέγοντας: “Το “YaHabibi” είναι κάτι που δεν το έχω ξανακάνει και αυτό ήταν πρόκληση για εμένα. Είναι σαν δύο κόσμοι να συναντιούνται”.
Παράλληλα, η τραγουδίστρια και κριτής στο “J2US” αναφέρθηκε στις αλλαγές της ζωής της, τόσο με την σχέση της με τον Βασίλη Μπισμπίκη όσο και επαγγελματικά όταν πέρα από το τραγούδι ασχολήθηκε με το θέατρο και την τηλεόραση.
Η ίδια είπε χαρακτηριστικά: “Κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να κάνει “restart” όποτε θέλει. Η μεταστροφή έρχεται κυρίως στα 40. Οι άνθρωποι είμαστε εγκλωβισμένοι να κάνουμε πράγματα που θεωρούμε οικεία. Μου ήταν πολύ δύσκολο να βγάλω το ποδαράκι μου έξω από αυτά που είχα συνηθίσει. Μετά τα 40 άρχισα να νιώθω ότι κάτι άλλο πρέπει να κάνω επαγγελματικά. Έτσι τόλμησα και έκανα θέατρο και τηλεόραση, ενώ έλεγα “τι σχέση έχω εγώ με την τηλεόραση και αν ο κόσμος δεν με συμπαθήσει;”‘.
Ακόμα, πρόσθεσε σχετικά με τα προσωπική της ζωή και την σχέση της με τον Βασίλη Μπισμπίκη: “Τον έρωτα δεν τον επιδίωξα, προέκυψε. Και δεν προκύπτει ποτέ τίποτα τυχαία. Συμβαίνει κάτι γιατί κάτι δεν είναι καθόλου καλά. Είμαι ένας άνθρωπος που είμαι ευτυχισμένος. Το τι μπορεί να λέει ο καθένας δεν με απασχολεί καθόλου. Δεν κοιμάμαι τα βράδια με την άποψη του καθένα, κοιμάμαι σε μια αγκαλιά, έχω έναν άνθρωπο που αισθάνομαι αρμονία, ποθώ, νιώθω χαρά, παιδί, γυναίκα, τόσα πολλά πράγματα, είναι το λιμάνι μου, είναι η χαρά μου – Όταν κοιτάξεις στην ουσία αυτό που θες για σένα και σε κάνει χαρούμενο δεν υπάρχει ηλικία σε αυτό το πράγμα. Όταν κάτι σε γεμίζει γίνεται καλύτερος άνθρωπος και μαμά. Εμένα με νοιάζει τα παιδιά μας να είναι καλά και είναι καλά κι εμείς είμαστε πάρα πολύ ευτυχισμένοι”.
Βασίλης Μπισμπίκης: Όλα όσα αποκάλυψε στη συνέντευξή του για τη Δέσποινα Βανδή
Ο Βασίλης Μπισμπίκης και η Δέσποινα Βανδή αποτελούν ίσως το πιο πολυσυζητημένο ζευγάρι της χρονιάς. Από την ημέρα που παραδέχθηκαν τη σχέση του ως και αυτό το λεπτό που πληκτρολογούμε, τα φώτα της δημοσιότητας και των παπαράτσι έχουν «πέσει» πάνω τους. Κάθε τους κίνηση μπαίνει στο μικροσκόπιο και κάθε τους έξοδος τυπώνεται στα πρωτοσέλιδα των περιοδικών και όχι μόνο.
Ζουν τον έρωτά τους και είναι αρκετά αυθόρμητοι. Δίνουν παθιασμένα φιλιά ο ένας στον άλλον και κάπως έτσι βρίσκονται υπόλογοι στο «γιατί είναι ερωτευμένοι». Ο Βασίλης Μπισμπίκης, λοιπόν, αφού διάβασε και άκουσε διάφορα για τον περιβόητο χορό του για τα μάτια της Δέσποινας Βανδή, αποφάσισε να απαντήσει.
Για την αναγνωρισιμότητα αλλά και για τα αρνητικά σχόλια που έλαβε μετά το ζεϊμπέκικο που χόρεψε στην αγαπημένη του Δέσποινα Βανδή μίλησε ο Βασίλης Μπισμπίκης στη Λουίζα Αρκουμανέα και τη “lifo.gr“.
Εσείς νιώσατε ποτέ ότι έπρεπε να φερθείτε με έναν συγκεκριμένο, στερεοτυπικό τρόπο προκειμένου ν’ αποδείξετε κάτι; Νιώσατε να ασφυκτιάτε από τις προσδοκίες των άλλων;
Όχι, η διαδρομή μου ήταν πολύ διαφορετική. Δεν είχα υπερπροστατευτικούς γονείς. Μεγάλωσα σε μια γειτονιά στο Λουτράκι, ήμουν έξω από το πρωί μέχρι το βράδυ με τους φίλους μου χωρίς κανένα όριο – μας ανέθρεψε η γειτονιά.
Προσδοκίες, όμως, μπορεί να υπάρχουν ακόμη και σε ένα τέτοιο πλαίσιο…
Είχα άλλα θέματα εγώ, ήμουν μόνος μου. Στα δεκατέσσερα το μυαλό μου ήταν μια χαρά, ήμουν έξυπνο παιδί, αλλά τα συναισθήματά μου ήταν “μικρά”, υπήρχε πολύς φόβος μέσα μου. Αν φανταστείς δηλαδή ένα παιδί δεκαπέντε χρονών να έρχεται από το Λουτράκι και να γυρίζει μόνο του στην Ομόνοια, μπορείς να καταλάβεις πόσος φόβος κρύβεται μέσα του, ο οποίος έσβηνε μέσα από τις εξαρτήσεις και τις ουσίες. Οι γονείς μου ήταν ένα αγαπημένο ζευγάρι που δεν τσακωνόταν ποτέ, απλώς δεν υπήρχε σύνδεση μεταξύ μας. Κι εφόσον δεν υπήρχε σύνδεση, δεν υπήρχε αποδοχή. Οπότε εγώ αυτό έψαχνα να βρω μέσα από διάφορες παρέες, από μεγαλύτερους ανθρώπους με τους οποίους ταυτιζόμουν, από το θέατρο.
Το θέατρο τι ρόλο έπαιξε τότε;
Ήταν μια διέξοδος μεγάλη, αλλά και πάλι με τεράστια αγωνία αποδοχής: από το σινάφι, από τον κόσμο. Μέχρι που κατέρρευσα κάποια στιγμή, έπαθα breakdown, “χάθηκα”. Περίμενα από έναν μεγάλο ηθοποιό που συνεργαζόμουν και τον είχα δάσκαλο να με αποδεχτεί και όχι μόνο δεν συνέβη αυτό, συνέβη το αντίθετο ‒ και διαλύθηκα. Από τότε και μετά, με τη βοήθεια της ψυχανάλυσης, λύθηκε το ζήτημα: δεν με ενδιαφέρει πλέον να έχω την αποδοχή κανενός. Γι’ αυτό και συμβαίνουν όλα αυτά που συμβαίνουν.
Κανενός;
Μόνο των φίλων και των δικών μου, όχι του συστήματος. Κατανόησα και ψυχικά, όχι μόνο εγκεφαλικά, ότι αν θες να είσαι ελεύθερος άνθρωπος, δεν γίνεται να έχεις αποδοχή. Ή θα είσαι ελεύθερος και θα έρθεις σε συγκρούσεις ή θα υποταχθείς. Από μικρός ήμουν δαχτυλοδειχτούμενος, ήμουν πανκ, καμιά οικογένεια δεν ήθελε να κάνει το παιδί τους παρέα μαζί μου, πάντα ήμουν έτσι, και τώρα είμαι –αλλά τότε αυτό περιείχε αγωνία και αντίδραση. Τώρα συμβαίνει το ίδιο γιατί χορεύω ή δεν ξέρω τι άλλο, αλλά δεν υπάρχει η αγωνία να αποδείξω κάτι ή να αντιδράσω. Δεν μ’ ενδιαφέρει καθόλου.
Δηλαδή δεν σας αρέσει η αναγνωρισιμότητα;
Όχι, μου δημιουργεί πρόβλημα. Ένα ζεϊμπέκικο χόρεψα κι έγινε θέμα. Εγώ πάντα πήγαινα στα μπουζούκια και χόρευα, αλλά τώρα είναι μια τρέλα. Σε ξεφτιλίζουν και ακούς τα πιο πουριτανικά σχόλια, για το πάχος μου ή δεν ξέρω τι. Απ’ την άλλη, δεν μπορώ να μη ζήσω, γιατί η τέχνη δεν είναι πιο πάνω από τη ζωή. Έτσι θα συνεχίσω και δεν με νοιάζει, ας είναι η ξεφτίλα μου ατελείωτη μέσα στα χρόνια. Αρκεί να μην επηρεάζεται η ευτυχία του παιδιού μου.